CACCIA AL CINGHIALE
1992
L’âter dì i’ ho sentû dîr
una storia un pô curiûša,
ch’ la pudrê dventâr nujûša
ma, fôrs, anch fâr divertîr.
Tânti squâdri d’ casadûr
i’ ên in gîr a fâr d’ l’armûr,
e l’è un pô ch’i’ s’ dân da fâr
a la càsa dal cinghiâl.
Ma i cinghiâl, al dì d’incö,
i’ n’in fân sempr’ úna dal sö.
Prìma i’ stêvne scûš e bûn
sùta l’àmbra d’un maciûn,
adès invêci i’ s’ töšne ‘l gúst
ad gnîr fîn dednâns a l’ús.
Ûn d’ chilì l’êra gnû fîn
sûra l’ârši di Carlîn,
e ‘l guardêva d’ bûn umûr
šù, int la via, i casadûr.
Mènter ch’a i pundîva a mênt
al fé ste ragiunamênt:
“L’è ‘na squadra pôch madûra
ch’ la n’ me fa gnân gnîr pajûra!
Cun i s-ciòp e cun i cân
i’ ên úst bûn d’ fâr dal bacân.
Cun i cân e cun i s-ciòp
prìma i trân, pu’ i’ mîri dop.
A gh’è ânch di furastêr,
ma in me mètne mia pensêr!
Però adès ch’i m’han scupêrt
a srà méj tgnîr i’ ò-c avêrt
che, dal vôti, (a n’ se sà mai!)
i n’ culpìsne anch al bersài,
ma pra sbàli, sia bên ciâr,
vist ch’i n’ên mia bûn d’ mirâr”!
E difàti al prim ch’a tré
quasi quasi al le ciapè.
Al secùnd, ch’ l’êra pu’ bûn,
a gh’ fé blèdga int un galûn.
Chi êter culp, trat bastasìa,
i’ ên fnî adòs a ‘na gašìa!
“Tîra te che po’ i’ tîr me”!
ma ‘l cinghiâl l’é sempre lé.
Vist l’andiàmo al cinghialòt
al s’é tôt dal quarantòt
e ‘l s’é inviâ šù pr’al Vidûr
a dispèt di casadûr
che i’ s’ên mìs a brangugnâr:
“A n’ se prîva mia mancâr!
L’era lì, fêrme, impalâ.
Ma perché n’ l’êt mia ciapâ”?
Ma la gênta malisiûša,
sèmper prunta a criticâr,
l’ha decîš ch’a n’ gh’ê mia scûša
per pudês giustificâr,
e la dîš che la rašûn
l’è che a càsa di cinghiâl
a n’ s’ ghe va brîša cun ‘l bal:
a sghe va cun i baltûn!
CACCIA AL CINGHIALE - –
