Home Cultura Caccia alla volpe 2006

Caccia alla volpe 2006

69
3

Storia vècia, ma sicûra!

Fîn che l’úva la n’é madûra

salta pür fîn che t’ gh’ê fiâ,

ma, a la fîn, t’armàgn fergâ!

Êl rivâ anch in ste paêš

cul brút mâl ch’a gh’ha j’ inglêš

d’andâr tú-c adrê a la vulpa,

ânch si lê la n’ gh’ha mia culpa?

Un sàbde sîra, a l’usterìa,

(i gh’êrne in trî e in pu' dû cân),

a s’è furmâ ’na cumpagnìa

ch’ la völ fâr un cûlp ëd mân.

Al dì dop, prìma dal sèt,

i’ ên rivâ cun i gipûn,

ch’i hân a-scûš int un cantûn

pr’an destâr ansûn suspèt.

I’ n’ va cûnt brîša ‘na fôla !

Sut la Sêrva, vêrs Majôla,

všên al Vêni, adrê a la via,

l’é cumpârs cla cumpagnia.

A dîš al càp, cun tânt fervûr,

prìma d’ mètse adrê al lavûr:

“Sùta l’ârši, tra i piagnûn,

una vulpa la gh’ha la tâna.

Prima ancùr ch’ la se sluntâna

bšùgna fâr l’uperasiûn!

La vulpîna, urmai sadùla,

túti ‘l sîri la gh’ va a lèt.

L’ucašiûn l’ê pròpia cùla

ad ciapâla. A srà un schersèt”!

Chi trî òmi e chi dû cân,

cûn al sâmpi e cûn al mân,

pr’a slargâr al bûš d’ la tâna,

i’ scarûghi per ‘na stmâna.

Da matîna fîn a sîra

gîra e prìla, prìla e gîra

i’ han raspâ via sas e tèra,

ma, a la fîn, i’ han pêrs la guèra.

Anch la lûna l’è curiûša:

quand la spûnta a la Cadé

la s’adà, un pô surpreša,

che cla banda l’è ancùr lé.

In mèš al fraschi d’un cursân

la pröva anch dâgh una mân;

mia per bùna vuluntâ:

s’ la l’ le fà l’é per pietâ!

Ma cla vulpa birichîna

ch’ la s’ sentîva ancùra zûna,

l’êra in gîr da la matîna,

quand a gh’êra ancúr la lûna.

L’ha lasâ dentr’ a la tâna

la su’ púsa e un ciùp ad lâna,

e adès, da l’ùmbra d’un maciûn,

la tîn d’ò-c la situasiûn.

Duvîvla êsre csì cujûna

da fermâs lì, bùna bùna,

a spetâr che i casadûr

i la ciapèsi per fâs unûr?

Dòp cla grân partîda d’ càsa

i dû cân a cùa bàsa,

i trî òmi rùs in ghìgna

per la ràbia e per la tìgna,

quand i’ arpàsi da cul sît

i’ s’arlìjne pèš che un pît,

perchè i’ pênsi: “Co’ gh’è armâš?

Tèra, sàs, e... un pâlme d’ nâš”!

 

 

CACCIA ALLA VOLPE

Storia antica, ma veritiera: finché l’uva non è matura puoi saltare finché hai fiato, ma, alla fine, resti fregato! Ma è giunto anche in questo paese quel brutto male che hanno gli inglesi di andare tutti dietro alla volpe anche se lei non ha colpe? Un sabato sera all’osteria, (c’erano in tre con anche due cani!), si è formato una compagnia che vuol tentare un colpo di mano. Il giorno dopo, prima delle sette, sono arrivati con i fuoristrada che hanno nascosto in un angolo per non destare sospetti. Questa non è una fandonia! Sotto il bosco della Serva, verso Majola, vicino alle Vene, lungo la strada è comparsa quella compagnia. Dice il capo con tanto fervore prima di mettersi al lavoro: “Sotto l'argine, tra i lastroni, una volpe ha scavato la sua tana. Prima che lei se ne allontani bisogna fare l’operazione! La volpina, ormai satolla, tutte le sere vi va a riposare. L’occasione è proprio quella di poterla catturare. Sarà uno scherzetto”! Quei tre uomini e quei due cani, con le zampe e con le mani, scavano per una settimana per allargare l’accesso alla tana. Da mattina fino a sera, gira e prilla, prilla e gira, hanno raspato via sassi e terra, ma, alla fine, hanno perso la guerra. Pure la luna s’incuriosisce: quando spunta sopra la Cadè si accorge, un poco sorpresa, che quella banda è ancora lì. Tra il fogliame di un querciolo prova a dare loro una mano; non per buona volontà: se lo fa è solo per pietà! Ma quella volpe birichina che si sentiva ancor digiuna, era in giro fin dal mattino, quando ancor c’era la luna. Ha lasciato nella tana il suo odore e un ciuffo di lana! E ora, dall’ombra di un cespuglio, tiene sotto controllo la situazione. Dovrebbe forse essere tanto minchiona da restare lì, buona buona, ad aspettare che i cacciatori la prendano per farsi onore? Dopo quella grande partita di caccia, i due cani a coda bassa, i tre uomini rossi in viso per la rabbia e la tigna, quando ripassano da quel luogo si irritano peggio di un tacchino, perché pensano: “Cosa è rimasto? Terra, sassi e ... un palmo di naso”!

 

3 COMMENTS